De Bussumse Indië-veteraan en eerste luitenant bd. Regiment Huzaren van Boreel Gerard van der Lee over vlucht MH 17.
MH 17
Vanmiddag heb ik urenlang gekeken naar de, zo stille, zo diep treffende TV-beelden van de thuiskomst van de eerste 40 slachtoffers van de vliegtuigramp in Oekraïne.
Hoewel ik gelukkig geen slachtoffer tel onder mijn relaties was ik er door aangedaan en voelde een betrokkenheid alsof eigen geliefden terugkeerden.
Toen de stoet van rouwauto's als een lang zwart lint door het hart van Nederland sneed dwaalden mijn gedachten naar die velden in Indonesië waar die zesduizend jonge mannen liggen, die wij daar achter hebben gelaten.
Hen was het niet gegund naar huis terug te keren.
Natuurlijk de erebegraafplaatsen in Indonesië worden keurig verzorgd en soms worden er bloemen gelegd door vertegenwoordigers van Nederland en door particulieren. Natuurlijk is er in Roermond het Indië-monument met jaarlijks een mooie en ontroerende herdenking met zo'n twintigduizend deelnemers. . . . . Maar zij, die hun leven verloren bij de taak een beter Indonesië en een beter Nederland tot stand te brengen, zij zijn nooit teruggekeerd.
Hun geliefden, familie en vrienden, heel Nederland, allen hebben vergeefs op hen gewacht; hebben nooit afscheid kunnen nemen.
Hier is geen graf om naar toe te gaan, waar men een bloem kan leggen, waar men hen in gedachten nog kan ontmoeten.
Indonesië is zo ver, zo vreemd voor die hen lief hadden, en ook voor hun sobats.
Ook heeft Nederland het nooit mogelijk gemaakt om dáár afscheid te nemen, nog éénmaal dáár een woord tot hen te spreken; zelf een bloem te leggen.
Mijn gedachten dwaalden naar Menteng Pulo, Kembang Kuning, Candi, Pandu, Kalibanteng, Ancol, Leuwigajah.
Bussum, 23 juli 2014
GERARD Indië-veteraan
